Ташқаридан қараганда сиз ёлғиз эмассиз, лекин бир вақтнинг ўзида ёлғизсиз. Бу – замонавий ҳаётнинг парадокси: биз ҳаммамиз гўё бир-биримиз билан жуда боғланганмиз, лекин бир вақтнинг ўзида жуда ёлғизмиз.

Қизалоқнинг оч қолиб, булочка ўғирлаши бу – жуда ачинарли ҳолат. Мактаб бу – нафақат таълим маскани, балки болаларнинг хавфсизлиги, соғлиғи ва фаровонлиги учун ҳам жавобгар жой.

Куннинг шовқин-суронлари, ташвишлари ва чопа-чопларидан сўнг, кечки сокинлик бу – бизнинг руҳий саломатлигимиз учун ҳақиқий неъмат.

Жуда кўпчилик, балки деярли барча ўтмишини соғинади. Яъни ностальгия ўтмишни соғиниш ҳисси ҳеч кимга бегона эмас. Одатда бу ҳис кутилмаганда келади. Ва ҳар кимнинг онгида вақт машинасини ортга қайтариш учун «калит»лар мавжуд.

Кўпинча «ҳаётнинг маъноси нимада?» деган саволни инсонлар ўзига ва бошқаларга беради. Бу ҳар биримизни ўйлантирадиган муҳим савол.

Бу ғалати туйғуни ҳамма билади: ёшимизга ёш қўшилган сари вақт тез ўтаётганга ўхшайди. Болаликда йиллар чексиз ўтаётгандек кўринади, аммо ҳозир ойлар ҳафталардек учиб кетмоқда.

Бир тарафдан, бу жуда кучли мотивацияловчи ибора бўлиб, одамларга ишончни тиклашга, келажакка умид билан қарашга ёрдам беради. Лекин, бошқа тарафдан, бу ибора тафаккур хатоларга олиб келиши мумкин.

Уни қабул қилиш керак. Хатоларимизни, муваффақиятсизликларимизни, оғриқли воқеаларимизни тан олиш бу – биринчи ва энг муҳим қадам. Бу дегани, ўтмишингиздан афсусланиш ёки ўзингизни айблаш эмас. Балки, содир бўлган воқеаларни холисона баҳолаш, улардан сабоқ олиш дегани.

Ижтимоий тармоқларнинг салбий таъсири ҳақида кўп гапирилади, лекин уларнинг руҳий саломатлик учун фойдали томонларини ҳам эътибордан четда қолдирмаслик керак. Тўғри фойдаланилганда, ижтимоий тармоқлар бизнинг ҳаётимизни янада бойитиши ва руҳиятимизга ижобий таъсир кўрсатиши мумкин.

Доимий равишда бошқаларнинг «мукаммал» ҳаётини кўриш камчиликларимизни яққолроқ ҳис қилишимизга ва ўзимизни бошқалар билан солиштириб камситишимизга олиб келиши мумкин