Kecha ajoyib bir voqeaning guvohi bo‘ldim. Kimga qanday bilmadim-u, lekin menga boshqacha ta’sir qildi. Ro‘paramizdagi ko‘p qavatli uyning yon tomoniga va yo‘lakning narigi betidagi ariqcha bo‘yiga gul ko‘chatlari ekayotgan ayolni ko‘rib beparvo o‘tib ketolmadim.

Ushbu maktub yuzlab jurnallar va gazetalarda chop etilgan. Bir necha tillarda bosilgan. Muallif uni maktab, muassasa va kafedralarda o‘qishga ijozat bergan.

1901-yil 21-yanvarda Kanzas shtatining Vichita shahri ko‘chasi bo‘ylab Amerika tarixida mutlaqo noodatiy bo‘lgan bir ayol kezib yurardi. U «Iso Masih askarlari, olg‘a!» qo‘shig‘ini kuylagancha, qo‘lida ushlagan boltasini har tomonga sermab borardi.

Urushda eng muhim nuqta – bu dushman harakatlaridan oldindan voqif bo‘lish. Tabiiyki, bunda asosan razvedka ma’lumotlariga tayaniladi. Ikkinchi jahon urushi tom ma’noda razvedka urushi ham edi. Chunki urushning asosiy ishtirokchilari bo‘lgan Sovet Ittifoqi, AQSh, Germaniya va Buyuk Britaniya armiyasida o‘z davrining eng kuchli razvedka agentlari bo‘lib, ular dushmanning bo‘lajak harakatlari haqida Bosh shtabga ma’lumot yetkazib turgan.

Dissertatsiya mavzusiga taniqli yozuvchilar O‘tkir Hoshimov va Nabi Jaloliddin hikoyalaridagi milliylik misol qilib olingan.