Ўтган асрнинг 80-йилларида «Ўзбекистон адабиёти ва санъати» газетаси жуда оммалашган, адади 800 мингдан ошиб кетган эди. Газетада шеър, ҳикоя ёки мақола чиқариш ёшлар тугул катта шоир ва ёзувчилар учун ҳам шараф эди.

1951 йилда Одил Ёқубовнинг «Тенгдошлар» қиссаси собиқ «Ленин учқуни» (ҳозирги «Тонг юлдузи») газетасининг қатор сонларида босилиб чиққан. Мен унинг ҳар бир сонини катта қизиқиш билан ўқиб чиққанман. Бу қисса қаҳрамонларининг ҳаёти мени буткул ўзига ром этган эди.

Жума куни фойеда туппа-тузук, кўҳликкина икки жувоннинг суҳбати қулоғимга чалинди. «Ўзбеклар намунча ўз пахталари тўғрисида жавраб қолишди?» – дер эди бири. «Жонга теккан, уларнинг руҳий олами бўлганми ўзи?» – дер эди иккинчиси. Бу гаплар менга алам қилди.