Шаҳардан қайтишда бозорга кирдик. Жўраларим арзонроқ флешка ахтариб, мен олма олгани. Иккита одам ёнма-ён зўрға юрадиган йўлакнинг ҳар икки чети мева-чевага тўла эди. Олма нархларини сўраб у ёқдан-бу ёққа, бу ёқдан-у ёққа ўтдим. Йўлакнинг нариги чеккасида чамаси элликка кирган бир аёл совуқдан қалтираб ўтирарди

Назаримда сурбетлик синдроми авж олиб кетаётгандек. Яқин бир йил ичида интернет, ижтимоий тармоқлар орқали қанчадан-қанча воқеаларни муҳокама қилмадик. Ҳатто бу муҳокамалар ОАВ воситалари орқали катта-катта мақолаларнинг ёзилишига ҳам сабаб бўлди. Баъзи муаммоларга бир қадар ечим ҳам топилгандек. Аммо...

Бир куни ошга бордик. Ўтириб олгач, даврадагилар билан сўрашдик. Таниш шоир ҳам ўтирган экан. Шундоқ рўпарамда-ю, мени кўрмаганга олаяпти, ён томонимга қараяпти.