Биз у киши билан битта жойда, «Беклар» маҳалласида туғилиб ўсганмиз. У киши мана шу уйда, биз эса тўртта уй наридаги ҳовлида яшардик. 

Мени бир нарса жуда ҳайрон қилади, − дейди ҳофизнинг катта ўғли Умиджон. – Дадамнинг телефонларини ўчирганимиз йўқ. Қизиғи, одамлар ҳали ҳам дадамнинг телефонига қўнғироқ қилишади. Соғинганини айтишади, қўшиқ сўрашади, тўйларига таклиф қилишади. Одамлар дадамнинг дунёдан ўтганини билшмасмикан, деб ўйланиб қоламан. Кейин яхши ҳофиз ўлмаслигига, одамлар ўзлари суйган ҳофизни ёнларида тирикдек эъзозлашларига ишонаман.

Шундоқ унвонли санъаткорлар ҳофизнинг муваффақияти, ўлмас санъати сирларини англамаган экан, оддий халқ буни англаб етиши қийинлиги турган гап. Мен созанда ҳам, хонанда ҳам эмасман. Лекин оддий бир санъатсевар инсон сифатида ҳофизнинг буюклик сирларини изоҳлашга ҳаракат қиламан.