Bu g‘alati voqeani esa Petrograd fabrikalaridan birining ishchisi aytib bergan edi. U familiyasini keltirmasligimizni iltimos qilgandi.

Qahramonlarimiz tuni bilan kuymalanib, alla-pallada uxladilar. Ertasi kuni yakshanba bo‘lgani uchun bemalol yotaverdilar. Odatda gavjum, sershovqin yotoqxona ayni tong pallasida nogoh sokin bo‘lib qoladi.

Shahardagi ko‘p qavatli uylardan biri. Rohatilla hafsala bilan uyni supurib-sidirdi. Keyin sochiqlarni chayib qo‘ygani vannaxonaga kirdi.

Tuman shifoxonasiga og‘ir kasal keltirildi. O‘n uch-o‘n to‘rt yoshlar chamasidagi o‘smir qornini changallab, tinimsiz ingrardi. Uni darhol jarrohlik bo‘limiga yotqizishdi.

Bola degan u-buga tegmasa, idish sindirmasa, bola bo‘ladimi! Ular shkaf tepasiga chiqib polga sakrashganda javondagi idish-tovoqlar jarang-jurung kilib ketadi. Ostonaga tashlab qo‘yilgan ho‘l lattaga oyoq surtmay uyga kirishadi. Kechgacha ko‘chaning yarim tuprog‘i uyga kiradi.

Jiyanimning ishxonasiga yuqori idoradan boshliqlar kelishgan ekan. Xizmat mashinasi buzilib qolgani uchun mening avtoulovimda ular yotgan mehmonxonaga bordik.

Avvallari boshliqning biror shaxsiy ish chiqsa, uyiga meni yuborardi. Ayniqsa, dam olish kunlarida haqiqiy bayram bo‘lardi.

Viloyat boshqarmasiga vazirlikdan sim qoqishdi. Joyida amaliy yordam ko‘rsatish uchun mutaxassis yuborishayotgan ekan.

Hech kimga ziyon yetkazmaydigan bu odatimni ish faoliyatimni katta bir muassasaning kichik xodimi bo‘lib yangi boshlagan paytlari payqaganman.

Umuman, hammada nimadir yetishmas ekan. Ijodkorga ilhom, xonandaga ovoz, tadbirkorga vaqt, dangasaga dam, o‘qituvchilarga ilgarigi o‘quvchilar va hokazo.