Жиянимнинг ишхонасига юқори идорадан бошлиқлар келишган экан. Хизмат машинаси бузилиб қолгани учун менинг автоуловимда улар ётган меҳмонхонага бордик.

Авваллари бошлиқнинг бирор шахсий иш чиқса, уйига мени юборарди. Айниқса, дам олиш кунларида ҳақиқий байрам бўларди.

Вилоят бошқармасига вазирликдан сим қоқишди. Жойида амалий ёрдам кўрсатиш учун мутахассис юборишаётган экан.

Ҳеч кимга зиён етказмайдиган бу одатимни иш фаолиятимни катта бир муассасанинг кичик ходими бўлиб янги бошлаган пайтлари пайқаганман.

Умуман, ҳаммада нимадир етишмас экан. Ижодкорга илҳом, хонандага овоз, тадбиркорга вақт, дангасага дам, ўқитувчиларга илгариги ўқувчилар ва ҳоказо.

Айтилган ҳар гапга фаришталар омин дейиши тўғри экан. Исботи мана: шаҳар ободонлаштириш бошқармасининг катта мутахассиси Чангиев туман ободонлаштириш бўлимининг бошлиғи этиб тайинланди.

Ҳаётда бенуқсон киши топилмаса керак. Ҳар қандай одамнинг ҳеч бўлмаса битта камчилиги бўлиши турган гап. Шундай экан, бировларнинг камчилигидан қайғурмаслик керак.

Бир кунда ўзгариб қолмадим, менимча... лекин одамларнинг бошқача бўлиб қолганига ишонгим келмайди. Биринчи кундан ҳайрон қолдиргани – атрофдагиларнинг менга бўлган муносабати тубдан ўзгарган эди.

Ҳисобхонада ўн иккита хотин-қиз эртадан кечгача асосан лақиллаб ўтиришади. Уларга бир йилда миллион сўмдан зиёд маош тўланаркан.

Ҳукмингизга ҳавола этилажак бу воқеа ҳозир учрамайди. Энди замон ўзгача.